Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Gece şairlerin vazgeçemediği zaman dilimi...Çünkü etkileyici,anlamlı,doğal,çoğu kez insansız...Gece gerçeklerin ışığında insanın yüreğinde yansıyor...Tebrikler...Saygılarımla...
Gece ve insan, hakim ve sanık gibi, nedense hep gecede kurarız mahkemeleri, kalemler gecede kırılır çoğu kez, gündüz işleriz oysa günahları, en azından temelini gündüz atarız günahlarımızın, ama suç saati geceye denk gelir, gizleriz duygularımızı geceye, gündüz susarız gece konuşuruz kendimizle, bir dost olur siyah örtü, sarar bizi, güç verir, kendimizi daha güçlü görürüz gecede, belki kendimizden saklanmamız daha kolay olur gecenin karanlığında sıvışmalar,
geceye yazarız şiirlerimizi, duygularımızı, ağıtlarımızı, sevinçlerimizi, biraz sonra karanlıkta kaybolacağını bile bile dökeriz içimizi, saklar bize gece, gündüzden saklar, kendimizden saklar, içimizdeki açığa vuramayacağımız duygularımızdan saklar bizi, ve idamlar gecenin bitiminde tan ağartısında olur, kendimizi tan kızıllığına asarız genelde,
Geceye darağacını kurmuş Funda hanım,
Bir tek söyleyeceğim şiirin içinde gece çok fazla geçmiş, bu biraz şiiri örseliyor.
Tebrikler.
AŞKIN KOYNUNDA UYANMAK.....
AŞKTA YOK OLMAK.....
SAYGILARIMLA ŞİİRLE KALINIZ EFENDİM...
gönlünüze kalbinize yüreğinize sağlık tebrik ve saygılar tam puan
Ben güne gecemden geldim
Tüm yürek şeffaflığımla..._bütün geceleriniz mor gecelerle dolsun ve uyanacaginiz pembe safaklara kadar...
gece şiiriniz sade ama aşkı ve yalnızlığı ruyaları insanın yüreğindeki gerçeklikleri yalın bir dille anlatmışınız tebrikler başarılarınızın devamını dilerim.SAYGILARIMLA
Gece Ay isiklarin gunduz Gunes isiklarin hic ama hic sonmesin..Iyiki geldin bizlere isiginla iyiki tanimisim o guzel yuregin sevgisiyle.. Yuregine saglik canim kalemine dikkat et de kirilmasin ucu daha cok yazar o kalem :))) Sicacik selam sevgilerimle
Ben gecemde yaşadım
Gecemi yansıttım hep
Gecemdeki beni güne taşıdım
Tüm ruh çıplaklığımla
Ben güne gecemden geldim
Tüm yürek şeffaflığımla
Gece bütün gizemi ve ihtişamıyla şairler için hep ilham kaynağı olmuştur, güzel şiirrinizi keyifle okudum tebrikler selamlar saygılar..
BEN HEP GECELERE DÜŞMAN OLDUM NEDENSE...BİTÜRLÜ SEVEMEDİM GECELERİ...HELE ŞİİR YAZIPTA HİÇ UYUMADIĞIM GECELER YOK MU ? NEFRET EDİYORUM DESEM YERİDİR UYKUSUZ GECELERDEN....
AMA SEVGİLİ FUNDA ÖYLE BİR ŞİİR YAZMIŞ Kİ...ZANNEDERSEM BUNDAN SONRA GECELERE DOST OLMANIN VAKTİDİR...YÜREĞİNE SAĞLIK USTA KALEM...HEP BÖYLE GÜZEL AMA, SEVİGYLE İLERLE. ŞİİR TADINDA KAL...SEVGİLERİMLE...
bir şiiri okuduğumda önce yorumlara göz atarım benden başka kimler okumuş diye. Kimler kalp gözüyle okumuş diye. Kimler karşılık aramadan okumuş diye. Kimler sadece şiir okumak için okumuş diye......
Funda Gülseven henüz yeni yetkili şairlik almış olan yeni bir dostumuz diytebiliriz. Yorumlarına bakıldığında ise şu mana ortaya çıkıyor ki bir şiiri okunduğunda o şiirden alınan letafet diğer şiirlere yönlendiriyor okuru....
::::Gece....
Şiir dünyasının vazgeçilmez iklimi. Şairin tek yareni ve bazen vazgeçilmezi. Yada dünyanın azıcıkta olsa kötülüklerden arınarak sessizliğe bürünmesi. Şair ruh haline yakışanı şiirlerine yansıtmakta ustaca kalem kıvırıyor. Mürekkebin hiç bitmesin diyorum. Öyle ya mürekkep bitse bile gönülde çare bitmez. Yüreğine sağlık Funda.
Mustafa Çelebi ÇETİNKAYA
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta