Gecelerim Şiiri - Müslüm Karakuş 2

Gecelerim kutsaldır benim
Gecelerim bir bana aittir
Gündüzler riyakarların olsun
Gecelerime dokunmayın benim

Sözlerim vardır kaçarlar ışıktan
Gözyaşlarım vardır yarasa gibi havalanan
Fon müziklerim vardır mahrem tınılarda
Efkarlar biriktiririm avuç avuç

Gecelerime dokunmayın benim
Benden ayrı benler vardır içlerinde
Bazen bir ben oturur karşıma
Azarlar beni çocuk gibi
Bazen diğer ben
Sarılır ağlaşırız kaderimize

Yaşamak ağır gelir geceleri
Evrende yani o sonsuz denizde
Bir nokta hükmünde bile olmayan
Cüretkar ben olmak ağır gelir
Özenirim o kadim boşluktaki astronota
Koca kızıl marsın üzerinde bir başıma
-O meraklı robotu boş verin-
Bir başıma oturup bakmak isterim dünyaya

Herkesin bir mağarası vardır
Kaçıp sığındığı
Gizlice küfrettiği kendine
Ve ağladığı saatlerce
Benim mağaramda gecelerdir
Ancak karanlıkta soyunabilen yeni gelin misali
Ben de karanlıkta sıyrılıveririm sahteliklerimden
Herkes uykudayken
Ay bile uyurken
Adeta bir yetimhanede tüm yetimler ranzasında yatarken
Kimsesizliğin midesine oturduğu çocuğun
Doğrulup oturması gibi ben de doğrulurum
Kuzey yarımküre uyurken doğrulurum

Kaşıdıkça kanayan fakat bir o kadar keyf veren
Yaramdır benim yalnızlık
Geceleri gelen bir yosma gibi sokulur koynuma
Keskin tırnakları sırtımdayken
Ümitsizce bakarım bir görünüp bir kaybolan sahte yıldızlara

Gecelerime dokunmayın benim
Gündüzler riyakarların olsun
Bırakın özgürce dalayım uzaklara
Hiç gidemeyeceğim, hiç göremeyeceğim coğrafyalara
Hadi ışıkları söndürün ki ben uyanayım.