Dolunay gözüküyor gene ufukta.
Yaratıklar bekliyor beni kabusta.
İstemiyorum yaşamak karanlığı.
Bunlara sebep kalbimin yalnızlığı.
Şehrin ışıkları aydınlatmıyor ruhumu.
Rüyalarda bile bulamadım mutluluğu.
Bu nasıl bir dünya, her şey muamma.
Aklımdaki yaşam sadece utopia.
Düşünüyorum derin derin, kafam yastıkta.
Eski dostlar kalmış sadece hatıralarda.
Giden güzellikler gelmiyor maalesef geri.
Her şeyi düzene sokacak yok ki yanımda bir peri.
Yıldızlar sanki bana birşey anlatmak istiyor.
Acaba uzaklarda bir prenses beni mi bekliyor.
Gecenin boğucu karanlığı bitsin artık.
Yaşamayayım onca kalabalıkta yalnızlık.
Ne olursa olsun sabredeceğim.
Bekleyip özlemeye devam edeceğim.
Belki de kaderin çizgilerini kıracağım.
Hayatımın bedbahtlığını yıkacağım.
Umut benim tek enerjim.
Çevreme yaydığım sinerjim.
Ve yavaş yavaş gözlerim kapanıyor.
Hüzünlü bir gece de böyle bitiyor.
Kayıt Tarihi : 2.8.2010 18:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri hayatımın en buhranlı dönemlerinin gecelerinde yaşadığım duygusal yalnızlığı, geleceğe dair kaygılarımı ve de geçmişe duyduğum derin özlemi belirtmek maksadıyla kaleme aldım. 'Yaratıklar bekliyor beni kabusta.' derken yalnızlığıma sebep olan olguları, duygu ve düşünceleri teşbih yoluyla anlatmaya çalıştım. Ve de her ne olursa olsun, hayata sımsıkı sarılmam gerektiğini, çevremde beni sevip örnek alan kişilere karşı sorumluluğum olduğunu ve umudumu tamamen kaybetmemem gerektiğini, belki de bir gün her şeyin yoluna girip, idealimdeki yaşama kavuşabileceğimi ifade etmeye çalıştım.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!