Geceleri Arıyor İnsan Şiiri - Bekir Dalkıç

Öyle yavaşça devriliyor ki üstüme karanlığı gecenin,
ezilmekten değilde, ezilmeyi beklemekten parçalanıyor ruhum kalarak düşüncemin gölgesinde, gün ağarana değin.
Çığlıklarını işittim yine kırılmış kuşların şu aşiyan ormanında.
Hissediyor olmanın da bir bedeli var, tıpkı hissizliğin olduğu gibi.
Oysa, benimde söyleyeceklerim vardı mukadderata, eyy diye başlayarak sözlerime, lakin öylesine yorgunmuş ki sözcüklerim.
öyle işte.
Bu gece de geriden başladım müsabakaya lakin anda belirince suretin, taa burnumun dibinde! ve o anda hissedince nefesini derimin en kapalı  gözeneklerinde,
Bir hokka hararet fışkırdı kestiğim damarımdan kağıda.

Velhasıl en çokta geceleri arıyor insan
maneviyatından kaybettiklerini, arıyor da bulabiliyor mu sanki?
Hoş, bulsa da bürüyebiliyor mu onu ete ve kemiğe?
Bürüyebilseydim keşke.