Gecelere İsyanımdır Sensizlik

Bir eylül akşamına doğru, kırlangıçları göç etmiş mevsimin burukluğunda, kırk ikindi de denilen yağmurlu zamanları bekleyecek gücüm kalmadı artık

Ah Canparesi! Ölümcül şarkıların, türkülerin avaz avaz yüreklere vurduğu demler yaşatıyor ölümsüz aşkları '' AH BU ŞARKILARIN GÖZÜ KÖR OLSUN'' diyerek

Hayli zamandır ellerinin sıcaklığına uzak tuttun ellerimi. Haydi tut artık ellerimi. Yenile beni, mevsimine uyarla... Yaşamı koy ölümle yan yana bir kez. Unutma ki gizemlim, yataklarında kan uyur sevdalıların... Gönül evrenleri ve düşleri apaydınlık ve uyanıkken, yalnızca kan uyur yataklarında...

Her ölüşten sonra, beni bir daha yenile, bir daha zamanla baharına, çiçekçe çağrılarınla.

Gökyüzünün sayısız dönencelerinde, geceleri büyüten yıldızların birinde, güneşten güneşe yaşadığımı düşündükçe, ilk ana rahmine düşmeden, o ilk canı, o ilk sesi, o ilk sevgiyi emzirirken toprak... Ben onu, ben seni ve ben beni bilmiyordum. Seni sevdiğimde tanıdım aşkı.

Dudak dudağa kaldıkça gecelerle ve bir sonraki gecelerle... Hangi bulut, hangi gökyüzünün ve hangi yıldız, hangi karanlıkların güneşidir şimdi? Hani nerede, gecelerin yıldızca pırıltılarını ve güneşinin aydınlığını düşlerime, yalnızlıklarıma ve karanlıklarıma taşıyan giz? Şimdi nerelerdedir güllerin goncasına, sevdasının rengini veren mevsim... Nerede?

Yüreğimde ölmede mayıs çiçeklerinin ördüğü bahar... Bir bir düşüyor toprağına yaş kuşamlı sevdalar.

Ah sevgili, sana kendini yadsıyasın diye vermiyorum sevgimi. Acısız bir dünya düşlüyorum senin için… Pervasızlığına karşın seni bütün çiçeklerin başına taç yapıyorum. Badem çiçekleri, kiraz çiçekleri çoktan tükendi. Bak yüreğim senin için hala dalbastı kiraz...

Özledim, çok özledim düşlerimin pınarı... Süt beyaz ten gecelere alıştıkça, eller sıcaklığını paylaşacak bedeni arıyor ve tutuşuyor içten içe geceler alev alev...

Güneşi tan basımına uyarlamadan Canciğer Parem ne sevda uyuyor, ne de sevdalı....

KÖMEN