Geceler Şiiri - İbrahim Güler

Geceler

Gecelerin yargıcı olurum görev başında
Birkaç kediye ve başıboş sokak köpeğine
Ve terk edilmişlere mekân olur gece yarısı,
Siyah örtüsünü çekmiş, suçlu sandalyesi banklar.

Geceler, kelepçe vurmuş duygularıma anahtarı seherinde
Hissiz, ruhsuz sokaklar bomboş herkes evinde
Kırmızı tekneli bizim şu kokoreççi yine keyfine
Ve birazdan o da terk-i diyar edecek, olmayacak yerinde.

Geceler, akabe bir şırınga misali,
Gündüzün şah damarına işlemiş afyon gibi
Gece uyurken esen asude ılık bir esinti,
Savrulmuş, sebil olmuş duygularım kollarımda birer kesinti.

Güneşin battığı yerde toplanır hüzün bulutları
Fersiz son ışıklar kurutur yeşeren umutları
Lambalar tek tek söner, mahkûm eder konutları
Gecenin gizemli örtüsü kaplar bütün somutları.

Bir kadının çığlık sesi duyulur uzaklarda
Karanlığı perde yapmış ayyaşların kollarında,
Çırpınır durur, ıssız saatlerin nahoş ağında
Bir hayat daha gömülür bataklık sokaklarda.

Kordonda adımlarken helezonlar çiziyor hülyalarım.
Derken, su yüzeyinde bir cesede takıldı gözlerim
Yakamozların şahitliğinde, dalgaların kortejliğinde
Son yolculuğuna uğurlanıyordu gecenin sessizliğinde.

Gece gündüze gebe kalır derler ya hani?
İşte o gece, hüzne gebe kaldı zulmetler.
Bir yıldız söner ansızın ve bir hayat olur fani,
Zaman penceresinde umutlar kaybolur ani...