Geceler Şiiri - Muhammet Dişli

An gelir devran döner, ilahi ışık söner.
Benim baki dostlarım, hoş geldiniz geceler.
Sessizliğiyle şenlik, karanlığıyla fener.
Öyle bir ses verir ki, çözülür bilmeceler.

Saat bir dairedir, tam ortadan böldüğüm.
Gündüz su değirmeni, gece deli pervane,
Karanlıkta doğduğum ve ışıkta öldüğüm,
Karanlık baki dostum, aydınlıktan bana ne?

Gecenin en ayazı, farksız iken çelikten,
Aydan güneşe nisbet, hafif beyaz bir ışık,
Yıldız konuğum olur, perdedeki delikten
Soğukla alay eder, otururuz sıkışık.

Feryat figan yut gece, sesten eser kalmasın..
Yalnız adil vijdanım, adi nefsim bağrışsın.
Ve teybime gündüz ol, ki uykuya dalmasın.
Sen hakim o da yargıç, tende dava çağrışsın.

Kalemime dol gece, kağıt kalmasın yoksul.
İlham bir bardak suysa, sen bucaksız kuyusun.
Aleme uyumakken, dikilmek bana usul,
Hasret, sancı bilmeyen dokunma da uyusun.

Uykum mu gelmiş ki ne? Kapanmış yine perde,
Gece halen sokakta, beyaz halı serilmiş.
Dans eder rüzgar, tipi ilahi şaheserde
Güneş açacak diye, kardan adam gerilmiş.

İçimde bir hasret hep, içimde dinmez sancı
Gece sen de olmasan, em bulunmaz yarama
Karanlık dağıtmaktan, ey yorulmayan hancı.
Sen yokken de içeyim, koy biraz matarama...

Birgün sela verilir, son kez çıkarım yola,
Beni yuvama taşır ve başlarlar eşmeye.
Ve kapımı kaparlar, ben çıyanla kol kola
Herkes gider gelirsin, başlarız dertleşmeye...

2008