Geceler Şiiri - Halil Kocaman

bir hoyrattır düşer dilime
yaşarken öldürür beni geceler
yaşım uzak olsa da ruhum yakın ölüme
bildiğim dualarla çoğalır dilimde heceler
bir hoyrattır düşer dilime

geceler gibi karanlıktı odam
şimdi solgun bir mum ışığı aydınlatmakta
dikildi gözlerim bir noktaya içimde bir gam
ben ışığa ışık duvara bakmakta
geceler gibi karanlıktı odam

hafif hafif dalgalanmakta mum ışığı
duvara vurmakta belli belirsiz akisler
ben gecelerle sırdaş ben gecelerin aşığı
saat onikidir söndü tüm lüküsler
hafif hafif dalgalanmakta mum ışığı

buğulu penceremden baktım sokaklar bomboş
yalnız birkaç sokak lambası uyanık
kara gecelerde düşünceler ne hoş
gündüzün beyaz rekleri şimdi siyaha boyanık
buğulu penceremden baktım sokaklar bomboş

içimde bir sıkıntı, bir gam, bir keder
mutluluk mu? dert mi? bahtiyarlık mı?
bu hal beni her an derbeder
halim nedir? çocukluk mu? gençlik mi? ihtiyarlık mı?
içimde bir sıkıntı, bir gam, bir keder

ve hatıralar gelir geçer aklımdan
dalarım gecenin içine sessizce
hatıralar vurur beni gizlimden saklımdan
gecelerin ortasında bulurum kendimi ıssızca
ve hatıralar gelir geçer aklımdan...

(Manisa Aralık 1999)