Gecelerden şikâyetçi miyim, yoksa geceleri seviyor muyum? İşin aslını sorarsanız bunu tam anlamıyla ben de bilmiyorum. Şöyle bir sorgulamak istiyorum.
Gün boyu acımasızca yüklendiğim beynim ve bedenime ne kadar acımasız davrandığımın farkına ancak geceleri farkına varıyorum.
Geceler yaşadığımı ve kendime karşı sorumluklarım olduğunu bana anımsatıyor.
Duygularım varmış benim, gerektiğinde ağlatan gerektiğinde şen kahkahalar atmama neden olan duygularım. Bunların varlığını geceleri fark ediyorum. Bu duyguların en yoğununu - belki de inanmayacaksınız ama- hep gecelerde yaşıyorum. O kapkara katran karası gibi gecelerde.
Sabah güneşin doğuşuyla hatta güneş doğmadan yeni güne merhaba dediğimi ve o günü hep güzel şeyler yaşayarak yaşantımın geçmişte kalan sayfalarına olumlu bir gün olarak yazacağımı kararlaştırmış olarak yaşamın içine daldığımı; insanlardan çok şey beklemediğimi, bir çift güzel sözün, çoktan beri unuttuğumuz şen kahkahalar olmasa da tatlı bir tebessümün sevinçlerimizi, gönençlerimizi doruğa çıkaracağını, mutsuzluklarımızı yok edeceğini düşünerek güne başlamak istediğimi hep geceler bana anımsatıyor. Daha açıkçası bütün bu duygu ve düşüncelerimin farkına ancak geceleri varıyorum. O zifiri karanlık, katran karası gecelerde...
Birçok şiirimde yol arkadaşım oluyor geceler.
Unuttuğum çok türküleri yeniden bana söyletiyor geceler.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
