Geceler Şiiri - Reşat Karabağ

Gecelerden şikâyetçi miyim, yoksa geceleri seviyor muyum? İşin aslını sorarsanız bunu tam anlamıyla ben de bilmiyorum. Şöyle bir sorgulamak istiyorum.
Gün boyu acımasızca yüklendiğim beynim ve bedenime ne kadar acımasız davrandığımın farkına ancak geceleri farkına varıyorum.
Geceler yaşadığımı ve kendime karşı sorumluklarım olduğunu bana anımsatıyor.
Duygularım varmış benim, gerektiğinde ağlatan gerektiğinde şen kahkahalar atmama neden olan duygularım. Bunların varlığını geceleri fark ediyorum. Bu duyguların en yoğununu - belki de inanmayacaksınız ama- hep gecelerde yaşıyorum. O kapkara katran karası gibi gecelerde.
Sabah güneşin doğuşuyla hatta güneş doğmadan yeni güne merhaba dediğimi ve o günü hep güzel şeyler yaşayarak yaşantımın geçmişte kalan sayfalarına olumlu bir gün olarak yazacağımı kararlaştırmış olarak yaşamın içine daldığımı; insanlardan çok şey beklemediğimi, bir çift güzel sözün, çoktan beri unuttuğumuz şen kahkahalar olmasa da tatlı bir tebessümün sevinçlerimizi, gönençlerimizi doruğa çıkaracağını, mutsuzluklarımızı yok edeceğini düşünerek güne başlamak istediğimi hep geceler bana anımsatıyor. Daha açıkçası bütün bu duygu ve düşüncelerimin farkına ancak geceleri varıyorum. O zifiri karanlık, katran karası gecelerde...
Birçok şiirimde yol arkadaşım oluyor geceler.
Unuttuğum çok türküleri yeniden bana söyletiyor geceler.
Çoktan beri unuttuğumu sandığım aslında çocuk belleğimde silinmez izler bırakan çocuksu sevdalarımı çağrıştırarak yüzümde tebessümler oluşmasına neden olan çok geceler olmuştur. Ne iyi ki olmuştur diye sevdiğim geceler...
Çok uzun zamandan beridir özlediğim, sevdiğim dostlarım olduğunun farkına varmam neden olan geceleri de sevmişim. O zifiri karanlıların aksine her bir sokak lambasının sanki gökyüzündeki bir güneşmiş gibi aydınlık saçtığını düşündüğüm apaydınlık geceler silinmezler bir türlü belleğimden.
Bizi hiçbir güç ayıramaz dediğimiz, şimdi dönülmeze gitmiş olan babamın başardığım her güzel işten sonra yüzündeki o tatlı gülümsemenin bir daha olmayacağını bir daha hiç dönmeyeceğini acımasızca bana geceler anımsatır, gözyaşlarıma tanıklık eder geceler.
Benim parmağıma diken battığında kendi yüreğinde büyük açılar hisseden, beni gözünden sakınan anamın çok uzaklarda olduğunu ve burnumun ucunda buram buram tüttüğünü karanlık ve dipsiz bir kuyu gibi içerisi bin bir bilinmeyenle dolu geceler alır karşıma çıkarır.
Zorlukları aşmak, az şeylerden büyük mutluluklar çıkarmak için karşılıksızca ve sapına kadar birbirimizi sevdiğimiz, acılarımızı paylaşarak azalttığımız, sevinçlerimizi paylaşarak çoğalttığımız kardeşlerimin olduğunu ve onları çok özlediğimi gecelerle birlikte anımsarım. Anımsattığı için sever, ağlattığı için olsa gerek bazen de kızarım her gün buluşmaya mahkûm olduğum gecelere.
Otuz yıl önce başlayan başladıktan birkaç yıl sonra bittiğini sandığım aslında bitmediğini ve kolay kolay bitmeyeceğini her geçen gün hissettiğim, o kısacık zamanlarda yolculuklara yazdığımız, yaylalarda tuz taşlarının üzerine kazdığımız, kırkbeşlik plaklarla adlandırdığımız, yağmurun ıslattığının farkına varamadığımız öykü gibi bir sevdanın yeniden yaşanmasına çokça tanık olmuştur geceler...
Yanılgılarımın üzüntüsünün, doğrulanan düşüncelerimde duyduğum sevincin tanığı olur olurlar geceler.
Bilmem ki kızsam mı yoksa sevsem mi bu geceleri.
Bu geceler var ya
Bu geceler.
Hepsi sırdaşım benim.
Açabilseniz içini
Neler görürdünüz neler...

Kimi yerinde
Göz yaşından lekeler
Kimi yerinde
Umutsuz düşünceler
Ya da
Haykırmak istediğim
Hep içimde kalan sözcükler...

Açmayın içini,
Bölmeyin gecelerimi....