Yine koynundayım karanlık gecelerin,
Zamanın bile uyuduğu bu ıssız saatlerin
Ortasındayım, gözlerimde şaşkınlık dolaşıyor.
Herkes susmuş sadece sessizlik konuşuyor.
Penceremin camında rüzgarlar uğulduyor,
Yalnızlık kırarcasına kapımı yumrukluyor.
İçimdeki yetim çocuk boynu bükük duruyor,
Annem gibi duygularım ağlayıp dövünüyor.
Beynimin uçsuz bucaksız yollarına koyuldum,
Tükenmişliği sırtımda taşımaktan yoruldum.
Yürürken ayağımın altında yarınları eziyorum
Gözlerimi hep boşluğa dikmekten beziyorum
Ruhumdan ilmek-ilmek duygular sökülüyor,
Paçamdan akan sefillik, yerlere dökülüyor.
Dolaşıyorum yalın ayak serserice yollarda,
Aptalca ıslanıyorum çiseleyen yağmurda.
Gecelerde yaşıyorum, gündüzlerin tersine,
Gün ışığı dokunmasın ufkumun tepesine.
Sabahlardan alın beni, karanlığa götürün,
Öldüğümde üstüme, yalnız geceleri örtün!
25.01.2018
Yusuf BulduruçKayıt Tarihi : 25.1.2018 12:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hüzün yüklü, duygu yüklü güzel şiirinizi beğeniyle okudum Yusuf Bey. Kutluyorum kaleminizi ve yüreğinizi.
Selam ve saygılarımla...
TÜM YORUMLAR (3)