Gecekondudaki Feryat Şiiri - Emin Barut

Gecekondudaki feryat göğerip çıkıyor
Volkan gibi kükreyip içten püskürüyor
Taşırıyor kızgın lavları engellerine
Veremli olmuş artık kan öksürüyor...

Kıvranıyor yerde kulaklarda çınlıyor
Gören gözler ağlayıpta kanlanıyor
Taşıyor içinde kini öfkesi
Saçını yolup duvarlara vuruluyor...

Herkes hesap sorup Tanrı sona bırakılıyor
Hata işlemişki cehennemde yakıyıyor
Sesi çıkmamış bedeni küllenirken
O, fırtına şimdi meçhullerde saklanıyor...

Mezarı taşlı toprağa kazılıyor
İblisler gelipte rüyasını dağıtıyor
Azrail kaşlarını çatmış oda dargın
Ha öldü ha ölecek başucunda bekliyor...

Gecekondudaki feryat göğe karışıyor
Sıratı görmeden mahşerde yakılıyor
Bekliyor bedeni musalla taşında
İçten güçten olanlar tabutunu taşıyor...

Titredi mehtap şavkı kararıyor
Baharlar kızgın, çimenler sararıyor
Suskun meltem adını anıpta
Emin Emin diye bar bar bağırıyor...

Geride kaldı ağıtı abide gibi dolaşıyor
Hayaliyle birlikte yıldızlarla sarışıyor
Yirmi yıldır o kan kustuğu gecekondu
Yıkılıpta toprağa karıştı oda unutuluyor...

( KASIM 1980 )

Emin Barut