Gecekondu Çocuğu Şiiri - Dündar Erkul

Kiralık bir gecekonduda doğdun
Anan komşuların yardımıyla ebesiz
Baban işsiz durumda çaresiz
Açtın gözlerini bu adaletsiz dünyaya
Koşuşturdular çırpındılar didindiler
Seni yaşatmak pahasına
Her renk boyaya girdiler
Babanın iş bulmak umuduyla
Çaldığı kapılarda aşınırken elleri
Sosyal güvenceden yoksun ananın
Temizlik işlerinde büküldü belleri
Sen, gecekondu çocuğu
Bir yandan evsizlik
Bir yandan ilgisizlik
Bir yandan işsizlik derken
Selamete çıkıverdin nasılsa
Okuyamayıp bilgisiz kalışından
Üstelik fakir fukara oluşundan
Sakın utanma gecekondu çocuğu
Yalnız senin suçun değil bu:
Çete kuranlar vurgun vuranlar
İhale diyenler rüşvet yiyenler
Yolsuzluk yapanlar parsayı kapanlar
Satışı kaçıranlar vergiyi aşıranlar
Bankayı alanlar kasasına dalanlar
Naylon fatura kesenler
Hazinenin temelini eşenler
Hayali ihracat yapıp
Devleti soysuzca soyanlar
Daha ne şekilde yolduysa yolanlar
Bırak hep seni suçlu sansın
Aslında milli gelir payını bozanlar
Fakirliğin adını kader koyanlar utansın
Kul hakkını sorumsuzca yiyenlerin
Bil ki günahları asla bitmez
Kim ne derse desin evlat
Bu hep böyle gitmez
Gitmez...
Gitmez! ...