Geceden Kalan Şiiri - Mahmut Tatlıpınar

GECEDEN KALAN

Mevsimlerde kış,
Dışarda rüzgar, fırtına yağış.
Gecenin geç uyku saati,
Yatakta uykunun geleceği yok,
Bir gözüm kapalı, bir gözüm açık.
Yağmur sesi, fırtına, gürültü,
Beni ta çocukluğuma götürdü.
Toprak damlı, tek odalı,
Ortasında odun, tezek sobası,
Odayı doldurmuş,
Üstünde kızarmış ekmek kokusu.
Dışarda uğuldayıp duran,
Rüzgârlı kar fırtınası.
Sıcak odanın camlarında,
Yoğunlaşan buhar donarak,
Yarına benzersiz desenler oluşturacak.
Yağan kar taneleri,
Bin bir şekilleriyle,
Tutunduğu her yeri süsleyecek.
Gecenin geç saatinde;
İstasyonda geçen gece ekspresi,
Trenden inen yolcular olmalı,
Seslere karışan köpek havlaması.
Çocukluk işte,
Aklımızda ertesi günde,
Neler yapsak,
Hangi tepeden kaysak hevesi,
Yanan sobanın yanında
Kurumaya bırakılmış pantolun,
Lastik ayakkabı, yün çorap.
Aklımdan geçerken o günlerim,
Yaşadığım o günleri sevdim hep.
Geçtiği için köyde çocukluğum,
Çok şanslı ve mutluyum.

M. Tatlıpınar
20.01.2024 İstanbul