Geceden Şiiri - Maide Özgüç

Ay ışığının gölgesine yaslanmış
Bir buğulu bakıştı gözlerin.
Yıldızlardan aşırılmış bir güzellikti saçların.
Derin alevlerin kuytusuydu
Ten rengine dayalı…
Kendi rüyasına bakardı gözler hülyalı…
Sırça bir sicimin dalından savrulup
Dağılırdı evrene, adam akıllı…
Ayakların yerden kesilen yanına
Sarılırdı hüzünler biraz kaygılı
Aldırmazdı düşten bozma yarınları illüzyonla dağıtıp,
Tuz ile buz etmeye…
Gök kubbenin altından
Altın rengi gürzler sallanırdı geceye…
En güçlü gladyatör alamazdı
Zamana nakşedilmiş altından gülleyi…
Sallanan ışıklar yarışırdı geçerken gök kubbeden içeri...
Atlayan karanlığın aklında bir tadımlık yalnızlık…
Dalar gök kubbeden izinsiz içeri!
O ne atlayış ah!
Ne sıçrayış yerinden?
Ah! O nasıl hikâye derinden?
Yalnızlık düşer oracıkta tuzağa,
Bağlanır başı kalabalıkla
Bir avuntu ayaklarına dolanır.
Sevdalar atlar masala, oturdukları yerden
Sıkıntıdan patlayıp duran baş kapar hemen
Bir adımlık yaşantıdan ne dramlar saçılır ansız
Sevda yönelince bir başa melodidir, yükselir makamsız…
Ah ne yangınlar çıkar alevsiz!
Ne sularda boğulur yürekler, can yeleksiz.
Yükselen değerden alçalırda çıkar mı bir densiz?
Yoksa keyfe keder midir başa gelen emsalsiz?
Kaç eşkıyadır bu böyle şöhretsiz?
Şimdi göğün salıncağında sallanılan yerdeyim.
Yer serindir sallanırken gök, derin…
Bir şiirdir okunur, endam eder yer kürede
Şöhret olur insanlar bir gecede…
Sona gelir döner hikaye bilmeceye…
Hoşça kal yayılır kalemden cümleye…

21 Ağustos 2013