"gecede Solan Narçiçeği"

Bir narçiçeği gibi açtım gecenin ortasında,
Ne gündü bana dost, ne sabahlar tanıdı beni.
Karanlıkta büyüyen bir fısıltıydım belki,
Rüzgârla savrulan kırık bir heceydim senin dilinde...

Kök saldım çatlamış topraklara,
Bir umuttu her damla, her sessizlik bir yara.
Gözlerin yoktu gökyüzümde,
Ne yıldızlar sardı beni,
Ne de ay ışığı ısıttı tenimi.

Bu gece anılar bile sessiz,
Kırık bir aynanın parçası gibi,
Her parıltı canımı acıtıyor,
Her kırılma biraz daha unutturuyor seni...

Birlikte büyüdüğümüz hayal,
Artık kurumuş bir dal gibi kopuk.
Sesin ulaşmaz oldu yapraklarıma,
Adın, rüzgârla savruluyor bilmediğim uzaklıklara.

Ve ben,
Bir ormanın ortasında tek başına kalmış gibiyim,
Seninle iki ağaçtık ya hani,
Şimdi gölgem bile yetim,
Köklerim sensizliğe saplı...

Ama işte o an,
Göğün en karanlık yerinde
Bir yıldız doğdu ansızın,
Adını andı gece,
Ve kelebekler kanat çırptı içimde,
Çiçekler açtı düşlerimin ucunda...

Çünkü bazen,
En yanlış zamanda açan bir çiçek,
Baharın kendisidir aslında…