Gecebasan gibiydi Şiiri - Gencay Coşkun

Gecebasan gibiydi
Dipsiz rüyalarım
Açık bir pencereden
Hemen içeri dolarlardı
Haşarı yaramaz çocuklar
Gibi ortada dolanır
Gitmek bilmezlerdi
Sıkılganlık duvarlarımdan
İnsan bildiğim en içime doğru
Kanlarım akardı
Canım çok acırdı
Gözlerim dolardı
Ağlayamazdım

Her yerde ten avcıları vardı
İliklerine kadar günah kokarlardı
Umursamazlık
Vurdumduymazlık gülüşlerinde
Bir çamı tam ortasından devirirlerdi

Ellerimde cam kırıkları
Umutlarım kırılması gibi
Yüreğime batardı
Karanlığa bulaşmış
İs kalmış geleceğimin yollarında
Geleceğe gidiş
Tek şeritten kontrollü olarak gidilirdi
Umudun kış mevsiminde
Tüm köy yolları kapalıydı

Gecebasan çok soğuktu
Üşürdü içim
Sokak lambalarına
Yüreğimi uzatarak
Isınmaya çalışırdım
Isınabildiğim kadar
Dost sesi arardım
Ansızın baskınlarda insan
Bulabildiğim dost yerine birkaç resim
Birde ekonominin
Kirlettiği dünyadan
Arta kalan kırıntılardan
Başka bir şey değildi

Yalnızlıklarda
Yüreğe yapılan
Baskınlar ağırdı
Hüzün çiçeğimi solduran
Geleceğimi öldüren
Gecebasanlar
Acı olsa
Değişmez tek gerçeğimdi