Gece Yürüyüşü Şiiri - Esel Arslan

Gecelerden bir gece yine,
Gerginim sıkıntılıyım,
Ellerim ceplerimde
Sokak arşınlamaktayım,
Boyuna,
Boylamasına,
Gündüzün ısısı,
Gecenin buğusunda.
Dilim suskun,
Gönlüm sebepsiz kırgın,
Sessiz geceyi dinliyorum,
Yorgun argın.
Yol boyunca evler, evler,
Işıkları yanmış,
Perdeli pencereler.
Işık içindeki perde gerisinde,
Kimbilir ne dertler ne hüzünler.
Birden ambulansın geceyi yırtan sireni,
Koşuşturan, haykıran, ağlaşan,
Hasta yakını sesleri.
Sıkıntım daha da artarken,
Çocuk gülücükleri açık pencereden,
Aniden neşe fışkırdı sanki,
Ruhsuz geceden.
Neden acı yüklüdür geceler?
Karanlıklarda büyür ve uzar,
Bütün küçük ve cüce gölgeler.
Gece gündüze dönüşünce,
Gün gün ışığı ile sevişirken,
Aydınlıklardamı çözülüyor her bilmece?
Yalpalayarak yürüyen sarhoş,
Geceye atıyor çılgınca nara,
Düşünüyorum,
Gam kasavet böylemi çıkar acaba?
Köşe de üç gariban belki de serseri,
Gündüzün değil,
Bunlar da gecenin eseri.
Evlerin birinden yükselen bir şarkı,
Vücud ikliminin sahibi sensin,
Duygu denizinde boğuluyorum sanki,
Sırtımı verip yüksek duvara,
Terennüm ediyorum bu güzel eseri,
Yıldızlara göz kırpıyorum,
Hacı Arif beyi dinliyorum.
Teşekkürler ışıklı, ışıksız pencereler,
Asıyorum sıkıntımı geceye,
Evime dönüyorum.

Esel Arslan
Ağustos- 2006- Ankara