Gece Yazıları - Seyir / Nesir

Gece bir düşler ülkesiydi.
Basitin karmaşasına düş’tü.
Yalındaki yalnızlığın gerekli kalabalığıydı.
Yalımıydı suyun, bir gecenin dansa tutuştuğu.
Sönmesiydi taşın, soğudukça soğumasıydı.
Kordu ateş en hicran yanına nefesin.

Bir sonbahar gerekliydi,
yaşamın şifrelenmesi için.
Töze durması için.
Geceler iç içeydiler.
İçlerine düşmüşlerdi.
İçten danslarında her şey yoktu.
Bir can ve bir can, bir de hiçliğin dayanılmaz tempo tutuşu.
Karadeliğinde hiçliğin
Yıldız yıldız.

Gözlerdeki fer, ser hoşluktandı.
Gece sordu geceye,
yürekten yüreğe kaç fersah?
Rabıta dedi diğeri.
Gözlerindeki fer,
bir ah çekti gecede.
Ferahladı yürekler.
Gülümsedi samanyolu,
içine düşen her bir anlama ezgi oldu
gecelerin dansına eşlik eden yıldızlar.

Göz gözü görmüyordu yazdı kasırgalar.
Zühre kendini görmez ki dedi geceler,
göz göze ritmindeyken yürekler.

Düşür beni defalarca içine dedi gece.
Diğeri çıkar beni, kazdığım içimden dedi.
İçelim içimizdeki parliement mavisini.
Töze dursun.
Köze dursun.
Söze dursun.
Bilmezsek gecenin sahibini
Göze dahi dursun dedi söylence.

Dans.
Dans.
Dans diye inliyordu,
yerdeki sonbaharın hışırtısı,
özlem duyduğu yıldızlara
göz kırpıyordu.

Açılmıştı duygunun penceresi,
özlem yankı bulmuştu ötelerden.
Getirdi gece berilerini bir bir dökerek ötelerden.
Yankılanıyordu canlar.
Her şey geçiyorken,
dokunup kaçıyorken zamanın penceresinden,
yanıyordu dansındaki canlar.

Gecede istekler de geceydi.
Gece dedi geceye;
kapat gözlerini iç denizindeki mavi dışındaki dış âleme.
Farklı bir eşikte,
düşümüzde, titreşsin dans eden yürekler.
Buhur buhur tütsün közünde, özünde, tözünde ve sözünde dansındaki geceler.

Gel gece gel, geldikçe gel.

Yandı geceler.
Yandıkça yaktı geceler…

“Bir şafaktan, bir şafağa
Bir akşamdan, bir akşama”

Sevdanın seyrinde geceler.