Gece yazıları - Kapanmayan Ayraç / Nesir

Gecenin zifiri yalnızlığında,
Çengellere astım kendimi.
Ünlemler eyledim hiçliği.

Öğrenmenin metodudur ya, yineleyiş,
yineledim durdum bir güfte rindlerin akşamını
ve meçhul dedi tin.
Körmezden geldim aklımı,
deli ve divane oldum,
gördüm kuyunun dibindeki Eyyub’un yaralarını.
Bencildim, peygamber değildim.
İrin akan yaralarımla beslemedim kurdu kuşu.

Besledim kendimi,
kusmuk oldu söz be söz,
söyleyemedim derdimi dertsiz insana ozan misali.

Yavanlaştı yaralarım.
“belki “ de.
Kendi kuyusunu kazmıştı bir deli,
mülteci oldum,
sığındım.
Oturum aldım.
Kaç oturum sustuk gözlerimizde bilemedim.
Ve yarasına bandım yarasını,
yaranamadım.

Kusmuklar içtim kadeh kadeh şifa niyetine.
Hayata teslim olmuştum.
Ah etimoloji ah.
Yalnızlığın kökeni ne de kalabalık.
Taştım.
Hayatın içine taştım,
hayatın içinden taştım.

Taştım, un ufak oldu içim,
külüne karıştım k/özümün.

Közüm ıslandı,
ıslanmışlık ne de yakışıyor bir bilsen can’a.
Teslim olduğun hayatı unutturuyor,
hayali….içinin yakıtı oluyor közünün yaşı.

Sızıyor canım közümden.
İçim un ufak.
Parçalar bir bana anlamlı.
Ve gökyüzümden,
Deli deli
Kayan yıldızlar içimde…

Seviyorum seni deli.
Hayatımdasın, hayat denli.
Düş deli düş.
Can tenden uçmuş.
Can kafesinin kapısı açık.
Şimdi sendeyim deli.
Görsün.
Kör beni.
Körmezden gelme.
Közünde un ufak zerrede bul beni.

Yitiğim, hayatın yitiğiyim.
Hayatını yitirdi, varsın demesinler.
Hayatın beni yitirdiği yerdeyim.
Dibindeyim kuyunun.

Bir demet çelişkidir yaşamak.
Ayraçların kapandığı ritüeldir.
Kapanmasın ayraç.
Bizim için çalsın rintlerin akşamı…

Ve sen maviye dal…

Ben içimdeki un ufak tozların pembesini kazıyalı bir asır oldu.
Mavini kat bana, o kara gözlerindeki maviyi….

Dibindeyim, meçhulün.

Yaralarımla,
Yaranamadım hiç kimseye,
Sığındığım yaratandan gayrısına…

*
Ayraç içine alamadığım deli,
Bak,
Gün aydı,
Çık gecemden…