Gece Yarısı Şiiri - Mehmet Bestoy

Gece yarısı gülümsediğinde
Ay, sana ve bana
Sanki yanyanayız
sarılmışız
gökyüzünün karanlığına

Kanter içinde Ay,
bulaşmış yüzümüze
ışığı,
balkonda bir kanepe
oturduğumuz,
diz çökmüş Marmara,
koklaşıp oynaşan minik dalgalar
gördüğümüz...

Gerçekte aramızda kilometreler var,
değil haykırmak
mektup yazsam ulaşmak
zor
sevdiğim...

Ama olsun
Ay'ın tek yüzü parıldar,
Kutup yıldızı İstanbul'dan da görülür
Iğdır'dan da
aynı...

Ve gece yarısı aynı anda
dört sevdalı göz bakar
aynı yere...
Gördüğümüz Ay'ın aynı yüzü
Ay'ın hep tek yüzü parıldar...

Gecenin karanlığı
kavak ağaçları arasında
kâh koşar kâh durur gölgeler
pusu duvarında silüetin
bir belirir bir kaybolur gözümde...
Ağrı'nın erimeyen buzulu
ya da
eşkiyânın vızıldayan kurşunu,
çiçeklenmiş iğde dalları
ya da
pembe güllerin mis kokusu
her şeyde seni hisseder
seni duyar
yalnız seni görürüm...
Hudut taşlarında bile silüetin
bir belirir bir kaybolur
gözümde...