Gece yarısı Şiiri - Ruh Hastası Bülent C ...

Omuzunu koyacagın birini bulamadıgında kendi dogrularının bile yanlışı oluyorsun ister istemez
Tokat gibi yapışıyor birer birer kelimeler suratına
Kaçıp gitmek için fırsat kolluyorsun ama esaretin bedeli kaçamıyorsunda elinden bir türlü
Sırtına bir bıçak sapladı kımıldadıkça acı veriyor
O bıçaga dokunup hatırlatıyor arada kendisini biliyor sende bıraktıgı izleri
Onun anlamadıgı bir dille anlatıyorsun sanki ona olan sevgini
Ne kadar anlatabilirsen oda işte

Bazen kelimelerine bile kendim şaşırıyorum vay be neler yazmışım diye
O okusada burnundan kıl aldırmıyor nedenleri var ya
Neresinden başlasam bir yanı diğer yanına küsüyor kelimelerin
Cümleler kopuk kopuk oluyor bazen
Benim yazılarımın onun kalbinin acıması yok
Büyükler ne demiş elbet devran dönecek görecegiz hep beraber o mavi gözlerindeki keşkelerini

Zamanı durdurup aynı havayı soluyamadık bir türlü
Sanırım ben kimseye adil davranmadım oda bana adil davranmıyor
Biliyorum degiştim desemde faydasız
Adımız çıkmış bir kere
Ama biliyor onu kaybetme korkumun oldugunu bile bile eziyor işte
Benim yaptıklarımın intikamını alıyor kendince

Geriye kalan onca kırık dökük şeyler oluyor
Bazende içimde kalıyor biliyorum elime yüzüme bulaştırdım artık umutsuz sevgimi
Asla unutma uzun zamandır içimdesin bundan sonrada olacaksın
Gelmesen bile sesini duymasamda bundan sonrada içimde olacaksın

Bu mektubu bir gecenin zifiri karanlıgında yazıyorum
Sohbet ettik az önce yıldızlarla dertleştik biraz ben anlattım onlar dinledi
İçlerindeki en parlak yıldız var biliyormusun onun adı bendis
Onunla konuşurum diger yıldızlar onu kıskanır hep
Ben onla konuşurken teker teker giderler

Ayrılık
Ayrılık nedir biliyormusun
Ne araya uzun bitmeyen yolların girmesi
Ne yüzüne kapanan kapılar
Nede ardından dökülen sahte gözyaşlarıdır

Ayrılık nedir biliyormusun
İnsanın içini dökmekten vazgeçmesidir
Damla damla erimektir
Boş duvarla konuşmaktır ayrılık

Ayrılık karanlıkta kendi kendine konuşmaktır
Sesini kimse duymaz sana yorum yapan olmaz
Sadece duvar dinler seni

Artık nefes alamıyorum sensiz biliyormusun
Kirpiklerimden yagmur eksik olmuyor
Omuzumda seni karşılıksız sevmenin agırlıgı
Acısı batıyor kalbime acı çekiyorum artık
Çürüyor artık bedenim pare pare
Gökte gezen kanatsız kuş gibiyim yönümü bile bulamıyorum
Kuşları hep kıskanırdım gökyüzünde özgürce gezdikleri için
Al işte kanadım olmasada uçabiliyorum artık

Hep seversin diye bir umutla bekledim
Akşam oluşunda gelir diye
Gece yarısı pencereden baktım belki kapıdasındır dıye
Ezan vakti koşa koşa balkona çıktım seslenirsinde duymamışımdır diye

Yoktun
Yoktun gene
Ama olsun en azından umut var
Hep derdin ya belki bir gün diye
İşte o umut ruhumu teslim edene kadar içimde olacak
Son nefesimde bile gelişine umutla bakarak gözlerimi kapatıcam

Ah be hayat neden herkese düşeş gelirsinde bana hep yeksin
Yaşamak istedim sadece onunla
Onla nefes almak onunla yaşlanmak istedim
Ah be hayat neden bana bir şans vermedin

Yazdıklarımı okudunmu
Şimdi anlıyormusun gidişinin neden ayrılık olmadığını
Ne mi yapacağım bundan sonra

Tenin tenime bu kadar sinmişken
Ömrüm damla damla erisede gözümün önümde
Bana yaşattıgın aşkı sonuna kadar yaşayacagım içimde
Sana bu son mektubumu hasta yatagımda yazıyorum

Okuduktan sonra sakın mavi gözlerin ıslanmasın
Seni sevdigimi seninle son nefesimi verdigimi bil yeter
Seni sevdim be kadın
Seni sevdimde bir tek sen beni sevemedin be kadın
BÜLENT CEYLAN