Gece Yankısı Şiiri - Ertuğrul Tamer Hati ...

Gece çöker, suskun düşler dolanır dağ başına,
Bir söz düşer, yankı olur ömrümün gözyaşına.
Kimse bilmez, kimse sormaz, kim anlar ki halimi?
Savrulurken rüzgârlarda kaybettim ben kendimi.

Bir zamanlar masum olan gençliğimin hevesi,
Şimdi solmuş, küle dönmüş umut denen nefesi.
Güvendiğim her limanda fırtınalar koparken,
Vefasızlar alkış tuttu, ben enkazda çökerken.

Zaman aldı, hatıralar eskidi bir resimde,
Yarım kalan her hikâye sustu kalbim içinde.
Aynalarda kaybolurken tanıyamam kendimi,
Belki de ben yitip gittim, bulamazsın izimi.

İhanetin soğuk sesi çınlar hâlâ ruhumda,
Kimse kalmaz, yol da biter, düşer insan sonunda.
Ama hâlâ bir kıvılcım, bir ümit var içimde,
Gün doğarsa belki yeniden var olurum biçimde.

Gece uzun, derin yaralar sardı bedenimi,
Düşüncelerim dalga dalga çarptı hayallerimi.
Belki de gerçek, acının ötesinde bir çare,
İnançla beklerim, yarın güneşin varacağı yeri.