Gece ve Yalnızlık Şiiri - Mert Sağlam

O gece sokak lambalarının ışığı bile yorgundu. Sanki her şey, onun da içindeki boşluğu fark etmiş gibi sessizliğe gömülmüştü. Elinde bir fincan soğumuş kahveyle pencerenin önünde durmuş, şehrin soluk ışıklarını izliyordu. Sokaktan bir kedi geçti; sanki bir an durup gözlerine bakmış, sonra hızla kaybolmuştu. O bile bu yalnızlığın ağırlığına dayanamamış gibiydi. Ayaklarının altında, yere atılmış bir mektup vardı. Açmaya cesaret edemediği bir veda. Onun yazdığı, ama gönderemediği bir özür. Bu gece, vedanın yıl dönümüydü. Gidişinin üzerinden tam bir yıl geçmişti. Hatırladığı son şey, onun kapıyı çarpıp giderken gözlerinde gördüğü derin hayal kırıklığıydı. Ne kadar denese de o bakışı unutamıyordu. Kelimeleri yanlış seçmiş, sevdiğini kırmıştı. Sonra da inatçı gururu ona geri dönmesine izin vermemişti. Zaman ilerledikçe, yalnızlık bir dost gibi hayatına yerleşmişti. İlk başlarda geçici olduğunu sanmıştı; belki bir gün yeniden karşılaşırlar, yanlış anlaşılmaları düzeltebilirlerdi. Ama zaman ilerledikçe o umut yerini pişmanlıkla yoğrulan bir kabullenişe bırakmıştı. Bu gece, o geçmişte kalan sevgiyi bir kez daha hissetmek için penceresinin pervazına bırakılan gökyüzünü izliyordu. Gözleri ayı arıyordu ama göremiyordu. Zaten ne zaman bir şeyleri arasa, hep eksik kalıyordu. Bir an düşündü: O da bir yerlerde yalnız mıydı? Yoksa çoktan yeni bir hikaye mi yazmıştı? Kalbinde yanıtını bilmediği sorular dolaşıyordu. O an, mektuba bir kez daha baktı. “Belki çok geçtir,” diye düşündü. Ama belki de değildi. Yatağın köşesinden eski dolma kalemini aldı ve mektubun arkasına yeni bir satır ekledi: "Eğer beni affedersen, bu gece yeniden ayı izleyebiliriz. Seninle her geceyi sonsuz bir sabaha çevirebilirim." Mektubu katladı, cebine koydu ve dışarı çıktı. Yalnızlık ilk kez ona hafif geliyordu; sanki yıllardır omzundaki ağırlık çözülmeye başlamıştı. Çünkü o gece yalnızca ayın değil, umutların da yeniden doğabileceğine inanmıştı.