Gece karanlığı ile başlıyor yalnızlığım
Hayat kor bir ateş gibi savruluyor içime
Yüzümde soğuk bir tebessüm ve açılıyorum
Uzaklara bakıyorum ey cân! çok uzaklara...
Gecelere kızıyorum kara bir dönüt diye
Sabahlarda ağlıyorum güneşim doğsun diye
Kendimi hep üzdüm, değer mi onca şeye?
Sonsuzluğa uzanıyorum hayat son bulsun diye.
Bir gün şu'lelerin kalbimden ayrıldığını görünce
Karanlığın feryadı duyulur kalbimin ortasından
Yine bir gün saçlarımın beyazladığını görünce
Anla o vakit cân, yorulduğumu ve yaş aldığımı!
Kayıt Tarihi : 18.1.2024 12:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!