Gece ve Terinos Şiiri - Mehmet Akif Tiryaki

Gecenin leylisinde,
Rüzgarlı bir kış gecesinde,
Terinos ufak bir şişe su aldı yanına,
İndi sahile gecenin onikisinde.

Lacivert gökyüzü,
rüzgar hışımla esiyordu.
Deniz kıyısı daha da serin ve insanın
içini titretiyordu.

Günbatısı esti,
Kos adasından oğlundan haber getirdi.
Saçları savruldu,
Dalgaların sesi;
Beyninin labirentlerinde döndü durdu.

Sanki o gece sabah olmayacaktı.
Ufak bir yağmur bulutu
sabaha doğru rüzgarın öfkesini tuttu.
Ay denize yaslamıştı gölgesini

Terinos arıyordu dün sabahki martıların sesini.
Dalgalar sahile bir müddet vurdu, vurdu,
Neredeyse artık sabah oluyordu.

Tek tek martılar Terinos'u selamladı,
Terinos da onlara baktı baktı.
Bu sabah ikram edecek bir şeyi yoktu,
Şişeden son yudum suyunu içiyordu.

Bir martı geldi yanına kondu,
gagalarını araladı,
Terinos son yudum suyunu
ağzından martının ağzına boşalttı.

Güneş ilk ışıklarını
Terinos'un yüzüne akıttı.
Deniz sakinleşti,
yorgun ihtiyar
dikdörtgen bir taşın üzerine uzandı.

Sol kolu ile gözlerini kapattı,
kendini derin bir uykuya bıraktı.

Seneler, seneleri kovaladı,
martılarla yemek yedi,
martılarla uyudu,
martılarla kalktı,

onun en sağdık dostları;
Epiktotes'den sonra;
bu sevimli varlıklardı.