Gece ve Sen Şiiri - İbrahim Yılmaz

Bazıları hırpani olarak yaşar geceyi
Bazıları derin uykulara dalarak yaşar
Bazıları teheccüd aşkıyla yaşar geceyi
Bazıları ise gözleri nemli yaşar geceyi
Acısıyla tatlısıyla herkes yaşar geceyi.

Aklımın firak gecelerinde seni düşünürüm
Seni ruhumda hissetmez isem titrer üşürüm
Mağripte batan gözlerinde yaşarım geceyi
Zulmet sandıkları geceler aydınlığımdır
Bendeki mücerret akşamlar vuslat aşkımdır.

Penceremin önünde gece kuşları uçar
O kuşlar özgün bir duygu olur bende
Lodosun uğultusunda hangi aşık ağlar
Dalgalar içimdeki duvarları dövdükçe
Hicranlı kalbimin yarası neden kanar.

Gölgeler dağlardan inince şehrin çehresine
Yüzümde bir garip duygu oluşur korkularımdan
Korkum sensizlik yoksulluğunun ıstırabından
Kar yağmış karanlığın üstüne ayaz olmuş gece
Sensiz üşüyorum kalbim bölünmüş hece hece.

Nereye baksam hep seni görüyorum karşımda
Her şey hüzün oluyor ruhumu eriten bakışında
O bakış ki yıllarca esir aldı ebedi aşkınla ruhumu
Sabrımın sınavında senin sevgine veda edemem
İçimde sen varken bir faniyi aşk diye sevemem.

Aşıklar cemalini seyreder mehtaplı gecelerde
Musa'dan başka kimseye tecelli etmedin alemde
Yıldızların gözlerinden sana bakarım her gece
Aşkın kudretini kaç kişi içinde hisseder geceleri
Geceler hemen anlar aşka aşık o nemli gözleri.

Benden çok uzaklarda olsa da menekşe gözlerin
Gelir bulur beni nehir gibi akan baldan sözlerin
Sensiz dünyamda gece ve gündüzün ne hükmü var
Gece bazılarının ruhunu yüceltir ta arşa kadar
Bazı nasipsizler güneşin altında geceyi yaşar.

Ocak - 2022