Gece ve Şehir Şiiri - Veysi Atıcı

Gece, yorgan olmuştu
Kımıltısız yorgun şehrin üstüne…
Kuşlar uyuyordu saçak kuytularında...
Çocuk uyuyordu;
Yanağında sönmüş bir gülümseme izi,
Avucunda annenin saçları,
Avucunda zamanın ipi,
Şehir uyuyordu ürkek, tedirgin, sancılı.
Ay ışığı yoktu,
Yakamoz yoktu,
Yıldızlar yoktu.
Solgun sarı ışıklar vardı yalnız;
Sızıyordu saçak aralarından,
Ama aydınlatmıyordu solgun, sarı yüzleri.
Karanlık bir yalımdı,
Yalıyordu zeytin ağaçlarının karaltısını.
Zeytin ağaçları uyuyordu...
Uzak mı uzak, mehtaplı bir göğün altında
Bir bedevi nasırlı ellerini kuma dayamış,
Dünyayı dizlerinin altına almış,
Yüreğiyle göğsünü dövüyor
Ve rüyasındaki şehir için ağıt yakıyordu.
Şehir, duvarlara ve geceye gömülmüş,
Duymuyordu kendisi için söylenen bu tek sözü...
Bir kımıltı başladı birden kuşkanatlarında:
Görünmez bir duvar mı yıkıldı,
Bir dağ mı oynadı yerinden bilinmez,
Bir ışık çaktı şehrin üstüne,
Bir ışık söndü ansızın,
Gök gerildi, gerildi,
Yay kirişi kadar gerildi şehrin üstüne;
Bir göz suya değse,
Uzanıverse bir el,
Bir dudak kıpırdayıverse
İpil ipil toprağa düşecekti...
Çocuk çığlık attı karanlığın ortasına,
Geceyi bıçak gibi ikiye böldü,
Bıraktı avucunda zamanın ipini;
Şehir uçuruma düşecekti.
Annenin iki parmağı arasından
Ilıklık aktı çocuğun göğsüne,
Çocuk gürbüz bir uyku yakaladı.
Şehir tedirgin uyuyordu yeniden,
Zeytin ağaçları uyuyordu.
Uzak göğün altındaki bedevi ağıtını söylüyordu.
Gök hazırdı bir kıvılcıma,
Bir göz suya değse,
Uzanıverse bir el,
Bir dudak kıpırdayıverse
İpil ipil toprağa düşecekti.
Yazık, şehir uyuyordu...