Gece ve Şair Şiiri - Osman Balkıs

Gün tavasında kavrulan ruhum ve şehir,
Kızıl yastıklarına yaslanarak akşamların,
Fırtına sonrası dinginliği yaprakların.
Derin bir iç çekiş..

Kara çarşafına bürünmüş mah yüzlü ay,
Esmer bir kadın gizeminde,
Hışırtısız,gizlice
Gümüş yapraklar arasında göz kırpar.
Şairi alır melankolik bir düşünce.
Saf saf, ordu ordu dizilir hece,

Geceleyin dirilir şair.
Yıldızlar takılır kaleminin ucuna.
Pıt pıt düşer sayfalara mısralar.
Bir devdir kalem, kainat cüce.
Aşk ekser-i kahir,Leyla,
Leyla, leyl (gece) olarak bilinir...

Gece görmezden gelmeler kolaydır.
Acıların üstünü balçık gibi örter karanlık.
Karanlık barınak,karanlık korunak, tesettür.
Dişe diş bir harbin ertesinde,
Kavruk toprakta yaz yağmuru,
Her bitkin düşüşün ardından,
Serin ve münzevi kanatlarını gerer karanlık.
Gece küfürdür,saklar,gizler gizemini.
Akşam şirktir sevdalarıma.

Şehir derin uykusuna hazırlanıyor.
Şehrin güzelliği gecede.
İçi kof,aydın uygarlık
Cadde,sokak,bulvar ışıltılı körlük.
Âmâ kent, hantal,debelendikçe debelenir,
Doğudan batıya bir bitiş çizgisinde sendelenir.
Bin projektör altında şaşkın kent ve insan.
Gece tefekkür,selama yolculuk.

Gece demlenir düşünceler.
Çayın ve kahvenin demi örter sesi.
Kabuğuna çekilir hareket.
Ses sarraf tezgahında suskun,
Bir zengin duruşunda mağrur.
Söz, yıldızname kapısında kilit,
Yaldız,yaldız mücevher,
Gök tende nakış.
Gök gerçek yakindir artık.
Söz hikmet eleğinde anahtar,
Şerha şerha açılır perdeler.
Yer çekimi,Newton fiziği,
Kitaplarda kil-ü kal.
Yıldızlar arasında seyranda gövdeler..

Gece kör kuyudur,mazlumların yüreğinde.
Dibinden derin derin iniltiler duyulan.
Şair bu vakitte,zalime kılıç çekmiştir.
Hece hece kurşun,namlulara sürülen.
Her mısra bir cephe,her şiir harp alanı olmuştur.

Gece şaire yorgandır,yorgan.
Yumak yumak,dize dize şiire urgan.

30.08.2006/İstanbul