Gece Ve Özlem Şiiri - Said Dayıoğlu 2

Aşkını yudumlarken hayâl kadehinden
Sûretin kaplıyor gözlerimin takılı olduğu tavanı
Doğrulsam öpeceğim!
Doğrulsam, doğrulabilsem...
Peki nedir beni bağlayan
Sırtımı yatağa saplayan
Sinmiş cesaretim mi,
Kaybolmasından korktuğum hayâlin mi
Söyle! Sen de cevaplayamıyorsun değil mi
...
Bilemiyorum...
Belki sükûttur umuda çığlık ya da çaresizliğe lîsan
Belki de gecedir dinginliğiyle duyguları saran
İşte bazen, bileklerinden kesmek istersin o geceleri
Duvarları yumruklayan hükümlü misâli kızgın
Ve bazen bir köşeye çekilip yummak istersin gözlerini;
Beyaza yenilmeye mahkûm siyah saçlar gibi yılgın...
...
Aslında geceye ya da gurbete sitem değildir yazdıklarım
Özlemin kan olup kalemimden damlamasıdır
Zîra özlemi ikrâr sevdanın delilidir
Ve sevda görüyorken dahi özlemektir!

Sessiz bir sırdaş olur bazı gecelerde bana kâğıt
Kimine vuslata dair umudumu yazarım, kimine ağıt
Ya da boşver sen bunları, galiba ikimiz
Ötekileştirilmiş bir dünya'nın çölleşen bağlarında yetişmiş son mahsulleriz
Nesli tükenmekte olan...

Biz ki Anlaşılamayan susuşların
Duyulmayan çığlıkların
Hapsedilmiş duyguların
Kanatsız düşlerin çocukları...

Yine de bekle beni
Belki gelirim bir sam yeliyle
Bilinenin aksine kurutmaya değil
Yeşertmeye...