Gece ve Hüzün Şiiri - Yavuz Değirmenci

Uzanmışım limanda,sular bugün pek durgun
Dalgaları çelimsiz,bir çocuk gibi yorgun..
Gecenin karanlığı,her zamankinden de çok
Suyun hışırtıları,başkaca da bir ses yok...

Sam rüzgarı esmekte,ruha vurur derinden
Yürekler alevlenir,oynar durur yerinden..
Kumsaldaki sandallar sanki uyuyor gibi
Gecenin matemin de zaman duruyor gibi...

Selvinin dalların da siyah atlastan örtü
Dibinde hareketli iki titrek görüntü..
Kendilerine ıssız yer arayan aşıklar
Kuytularda zifiri geceye alışıklar...

Kanatlamış kaçıyor umut bağladıkları
Uzaktan seçilmiyor içten ağladıkları..
Hicranlı gönüllerin kederi pek yamandır
Karanlıklar onlara tenha da bir limandır...

Gündüzün şefkatiyle gece yavaşça erir
Sabahın ışıltısı hayal-meyal belirir..
Güneş vurur şafağa saçar ışıklarını
Gece mecburen âzat eder aşıklarını...

Hüznün ve karanlığın hükmü biter böylece
Gün başlamıştır artık,aydınlanmıştır gece..
DEĞİRMENCİ aşk ile söylemeye başladı
Türküler elemleri şeytan bilip taşladı...