Gece ve Gündüz Şiiri - İrem İyigün

Sen bu kadar siyah, ben böylesi aydınlık
Ayrıldığımız günde en çok yaklaştık
Çünkü sen hep geceydin, hep karanlık
Ve biz senle bir ekinoksta ayrıldık

Belki bir gün tekrar doğarız, kim bilir; yine sen ve ben oluruz
Belki ortak bir rüyada buluşuruz; bu sefer biz oluruz
Mutluluktan dökülür bir damla yaş sol gözümüzden
Ne gece ne de gündüz; belki ikimiz bir GÜN oluruz

Olmasa da belki denen hayaller
Uyanık olduğum her şafak vakti
Bil ki aklımdan geride kalan karanlık gece geçer
Sonra yine güneş, yine aydınlık
Hoşçakal gecem, zifirim hoşçakal