Gece ve Efza Şiiri - Adem Çakır 2

Gecenin şalı sıyrıldı, başından omuzlarına…
Yorgun bir yıldızın; yok yere, kaydı ayağı.
Bir çocuğun; annesinden su isteyişi, bölerken uzun geceyi,
Efza; bir sen, bir ben, birde saçak altına akşamdan tünemiş, serçe şahitti…
Fecri kazibin yalanı, uzun sürmez, bozmayalım biz yine de itikâfımızı
Aminlere asılı kalmış, yetmiş kat libasımız, aman dikkat et! yırtılmasın arkasından Efza,
Selam yurduna, en yakın olduğum yaş
Tespihi her çekişimde; otuz üçe gelince, aklıma düşen hasretim
Sakın uyuma Efza,
Uyusan geceye, uyansan düşe yazık olacak. Lakin,
Secde secde uzanan yolun, bir mezbeleden geçişimi seni şaşırtan?
Şaşırma…! Darılırlar bize… Oyun ve oyalanmaklığın idrakine varamayanlar.
Peçesi iner, birazdan gecenin,
Yüzgörümlüğüne, avuçla ömrümden kırkta birini Efza,
Boynumuz kıldan incedir, hükmü kılıçtan keskin olan, gecenin sahibine…
Ay ışığına âşık, bir yakamozdur hayat,
Sınanır azlar çoklarla… Yine de sen kendini, az sayma Efza,
Bilmez misin, nice azlar çokları galebe etmişken…
Hem gece de, dümenini sabahtan yana çevirmişken…
Haydi! duralım duaya…
Aklıma uykum gelse de, uykuma aklım gelmez, Efza,
Kandırırlar beni, bir yasak elmayla, iki düşü arasında
Sürelim gözlerimize, Mah-ı Kenan’a biçilmiş gömleği
Bize bu imtihan ağırdır, kaldıramayız Efza,
Duydun mu, Sâbâ makamında, söylenen ezgiyi?
Şimdi, aşkın namütenahi iklimine, kanat açmanın vaktidir Efza,
Bir secde ânının ecrini, tartamazken masiva
Kulluktan gayri, hangi sevda dökülmez ki, bu hubbu cah ırmağına
Bak, yine şafak kana bulanmış Efza,
Biz, yine hangi yanımızdan vurulduk?
Toplayalım da, anneli ağlayışlarımızı, vakit ayrılığın vaktidir.
Sana ilkbahar giydirerek uğurluyorum Efza, Sakın gelme sonbaharda!