Gece Ve Çocuk Şiiri - Nuran Karaca

GECE VE ÇOCUK

Bir aralık ayıydı gece derindi sessizdi
siyah yırtık çeketli bir erkek çocuk
son hızla koşuyordu sokaklarda
birinden kaçıyor gibiydi

koşuyordu bir bilinmeze
ulaşacağı yerde
annesi babası varmış gibi.
kimsesizdi oysa darmadağındı
sokağa serpilmiş küçük çakıl taşlarından farksızdı

farklıydı öteki sokak çocuklarından
kötü alışkanlığı yoktu
utanmamalıydı birgün birilerine
anne baba derse
yüzünün akıyla evlatlık yapmalıydı
ona emek vereceklere
kötülüğü dokunmamalıydı onlara ilerde

oturdu bir duvar dibine
basını yasladı nem kokan duvara uykuya daldı
başladı gecenin kavuran kuru ayazı
uyurken titriyordu
sanki yavaş yavaş kanı donuyordu

minik bir kedi yaklaştı yanına
miyavladı çocuk uyandı
sonra kediye sarıldı tekrar uykuya daldı
bir kaç saat sonra
bir yavru köpek havladı
uyandı ona da sarıldı tekrar uyudu
bir iki saat sonra bir sarhoş nara attı
yine uyandı çocuk
sanki onu gizlice bir göz izliyordu
uyumasını istemiyordu

bir iki saat sonra da sabah ezanı okundu
bu sefer ezan sesine doğru camiye koştu
yanında kedisi ve yavru köpeğiyle
birkaç yetişkin dua ediyordu katılıp onlara
dua etti içinden geldiği gibi samimice çocukça

camide bir adam vardı merhametli
birkaç evlat sahibiydi
acıdı kimsesiz çocuğa onu aldı evine götürdü
kurtuldu çocuk sokaklardan
duası kabul olmuştu.

Susmaz Şiirler
21:51 23.11.2018