Gece Ve Biz Şiiri - Mustafa Erçin

Gecenin karanlığı
Vakti geldiğinde kendince açılan
Yine kendince vaktinde kapanan sihirli şemsiye
Güve yeniği siyah kumaşından
Sızan ışık misali süzülür
Karanlığı yırtarcasına parıldar üstümüzde
Ayışığı ve yıldızlar...

Kaç gündüzü yolcu ettik birlikte
Kaç karanlık karanlığa dönüştü üstümüzde
Kızlca günbatımı savaşları yaşanırken
Kara bulutların arasında
Yenilgini yasındaki güneşin
Zorunlu inziva törenini izlerdik sessizce...

Her ayın ondördünde
Karanlık karnından gökyüzünün
Doğmasını beklerken körpe dolunayı
Gözkyüzüne uzanrırdı ellerimiz
Yıldız toplardık birlikte....

Ak yeleli ak kısrak olurdu
Bir üfleyişle avuçlarmızdaki yıldızlar
Ve biz yüreklerimizi bindirirdik üzerine
Aşkın alevinden yeleleri tutuşunca kısraklar
Görünmez yerlere götürürlerdi bizi...

Keşfedilmedik kaç tepe kaldı bu şehirde
Kaç ıssız sokağa isim verdik birlikte
Ayaza yağmura aldırmaz dolaşırdık
bazen sicim sicim yağardı yağmur
Bazen pamuk pamuk karlar düşerdi üstümüze..

Kışı uğurlayıp ilk biz getiridik
Nisan akşamlarında
Pırıl pırıl yanarken ışıklar
Karşı tepelerdeki gecekondu damlarına
Altın kubbeli saray bahçesi sanırdık
Erken çiçek açmış ağaçların altını

Karanlıklar sığınağımız
Sağımız boş, solumuz oş
Anlaşılan yalnızız...