Gece ve Ben Şiiri - Sadullah Celik

Geceye sığınma talebinde
Bulunurken gönlüm
Üstüne kar yağmış duvarlar kadar
Soğuktu rüzgarın elleri
Dokundukça bağrıma
Titriyordu bedenim
Tepeden tırnağa.
*
Elbette umutlarım vardı
Sabahın kulağına fısıldayan
Baharla başlayan
Uzun soluklu hayallerim vardı
İnsan tekinin dokunmadığı
Bakire; utangaç bir kız kadar ürkek
Sevdalarım vardı
Korkudan kaskatı kesilmiş.
*
Gönül dağlarımdan inen
Berrak, İnce akışlı sularım vardı
Ummanlara karışması gereken
Esaret barajları kuruldu
Sularım bulutlarda esir kaldı
Bardaktan boşanırcasına yağmak
Ama nereye?
Bir damla düşmez oldu dereye
Düşenler de esir düşmeyenler de.
*
Ve yalnızlığı yazdım gecenin alnına
Günahlar mı kirliydi yoksa gece mi?
Ellerime baktım yeniden
Ellerim benim değildi
Ellerime bulaşan katran renkli günahlar
Beynimi zapt eden virüs gibiydi.
*
Gece ve ben
Gece sessizliğe bürünürken
Beden ülkeme hayat veren
Masum kalbim dışında
Her şey ölü gibi uyuyordu
Uyumak bir nebze unuttururken
Yürek acımı
Uykusuzluk beyin yollarında
Yorgun bir yolcu gibiydi.
*
İyilik ya da kötülük
Gizlenirken gecenin koynunda
Gözlerimi öpüyordu
Acımtırak bir nefes
Hüzün adında
Seher tadında.
*