Gece Ve Ben Şiiri - Uğur Sarı

Şehir olanca nefaset 'i ile
Geceyi ciğerlerine çekiyor.
Ve gece bütün adaleti
Ve bütün acımasızlığı ile beni içine çekiyor.

Derken gecenin,
Şehrin ve ruhumun aktığı lağım birleşiyor.
İyi ve güzel olan her şey firar ediyor.

Bir ara yağmurun sesi geliyor kulaklarıma.
Yağmur benim,
Şehrin ve gecenin pisliğini temizlemiyor.

Gece şehri kuşatmaya devam ediyor.
Derken ürpertici bir ses duyuluyor.
Zannımca gök gürlüyor...
Ve gök eteğindeki taşları gecenin,
Şehrin ve benim üstüme döküyor.

Gece ilerlerken bütün cesaretim kırılıyor.
Korkmaya başlıyorum sonra.
Geceden...
Şehirden...
Ve de en çok, kendimden.