Gece Ve Ben.. Şiiri - İsmail Kurt

Konu:Gece,Umut..

Geceye saklamış kader
Bütün öfkesini
Bir yağmur yıkıntıları üstümde
Perperişan sersefil
Sokaklar uzuyor alabildiğine
Avlanıyor yüreğim
Gizli köşelerde gafil
Kuru yavan bir umut sokak lambalarında
Şehir soluk şehir puslu
Yeryüzüne inmiş sanki bulut..
Rıhtımdaki kayıkhanede
Yanıyor gaz lambasının ışığı
Rüzgarla dönüyor alevi sağa sola
Kurulmuş çilingir sofrası
Kadehler tokuşuyor,susuz rakıyla
Mehtap akıyor karanlığın ortasına
Deniz çoşkun yüreğim alabora..
Siyahlar hüküm sürüyor gece
Kuşanmışlar can yakan silahlarını
Çatacaklar önüne gelene
Külfeti ağır gibi gecenin
Rüzgar poyraz yönünde..
Vardıkça günün saatlerine gece
Ağır bir yorgunluk
İlk defa mapusa düşmüş bir adam gibi
Demir parmaklıkların ardından bakan
Biri gibiyim, ter akıtıyorum oluk oluk..
Bu ter ki ziyankar bahtsızlığımın kadersizliğimin teri
Oturuyorum sessizliğin içine
Kılıfı hazır bir bıçak gibi
Akıl arıyorum çareler
Lakin akıl durmuş,bilgiler kaybolmuş
Sanki,kafatasım bomboş
Gece benim gibi
Yaşamayı unutmuş bir sarhoş..