**Gece ve Ben* Şiiri - Sümeyra Tatlıcan

ben geceye vurulmuştum
henüz bir çocukken...
ürkek adımlarla ilerlerken
korka korka içimdi ürperen.
ama korkulara karşı gelerek
ardıma bakmadan telaşlı
yüremeyi öğrenmiştirm
ben geceye vurulmuştum
herşeyi örterdi karanlık
güzel yada çirkin ne farkeder ki
gece güzeldi ateş böcekleri de
kavak ağaçların hışırtısı da
korkulara alışmayı öğretti gece bana
ve evet hayal kurmayıda
perdeye nükseden gölgeler
her biri birşey ifade eder gibi
canlanırdı gözümde gecelerde
yatak altların birşey çıkacakmış gibi
korkardım uyuyamazdım ama beklerdim
geceler hep korkunçtu belki
aslında korkmak için bahane
otururup korku filimleri izlerdik
sabahlara dek el işi yapan ablalarla
ve masallar dinlerdik anlardan
onların hayatından bahseden...
uyumamak ve hatta korkmak için
defalarca yüzümü yıkardım
ben geceleri severdim
henüz bir çocukken
gece örterdi herşeyi
ve sessizlik en güzel melodi idi
korka korka korkmamayı öğretti
sonra uykusuzluğu geceyi beklemeyi
ne hoştur herkez uyurken uyanık kalmak
artık ne hayaller var ne de korkulu düşler
termusumda hala sıcak çayım var ama
içip masallar anlatacak büyüklerim nerde? ?
büyümüşüm farkında olmadan
bana dost gece ve sesleri kalmış
gündüz farkdemediğim sesler...
kapattım gözlerimi dinliyorum..
ben geceleri seviyorum
ama artık korkmuyorum...