Gece ve Ben Şiiri - Mustafa Soylu

Kalmadı ayakta kimse, uyudu çocuklar ve hanım,
Gecenin ortasında, yapayalnız ben kaldım.
Bir de içten içe, tik tak tik tak çalışan saatım,
Ve kağıdın üzerinde, dans eden kalemim kaldı.

Ara sıra uyanır, salonda, bir tur atar hanım,
“Yine boynun tutulacak”, der. “belin ağrıyacak canım.”
Usulce dönerim tebessümle, gerçekten tutulmuş her yanım.
Haklısın Sultanım! bitti bitecek baksana az kaldı.

Bir sağa, bir sola çevirerek vücudumu,
Kapının kenarından bakarım, hanım uyudumu;
Dönerim masanın başına, yitirmeden umudumu.
Çöp sepetlerinde ahhh! Nelerim kaldı.

Her gece, birbirine benzer, ancak;
Derinliğinde gecenin, sönünce ocak,
Hanım, kalkıp sorar; “halin nolacak? ”
“Uyumadın hala, sabaha ne kaldı? ”
Yine hayallerim ahhhh! yarına kaldı.