Gece Ve Ben Şiiri - Fidan Bulut

Her gece sinerim sensizliğe,
Bir geceyi düşünürüm bir de seni.
Güneşi bir de
Kendim gibi. Ukalalık mı ne?
Işığıyla sıcağıyla
Nasıl da gecenin koynuna dalar
Ancak gece bilir sızılarını
Dinginliği gece de saklı.

Gece sığınağım olur
Issızlığım açlığım arsızlığım
Bir kendime bir sana susamışlığım.
Eski zaman trenleri geçer düşümden
Düşüm uyanık ben uyanık,
Dumanı serilir önüme
Taze yanık yavaş ama sesli.

Kimi ortaçağda dilenirim aşkı
Engizisyon mahkemeleri kurulur ömrüme.
Kimi kafamca Romayı yakar geçerim,
Erosla dostluğa soyunurum
Belki bir ok ucu aşk senden yana.
Kirletirim tenimi hoyratça
Sindiğim gece koynunda
Ve yıkanırım konar nil kıyılarına.

Giyerim geceyi sinsice
Edebli edebsiz hınçlarımın küfrüne
Hapsederim tüm iyi niyetleri fitnelere
Eceli gelen eder derler hacet mabet dibine
Hacetin kendiyim
Ecelin işi çok bana gelince

Saklanırım yine geceye haince
Güneşi bulmak niyetine
Ne yazık
Sabah olup da çıkınca gecenin koynundan
Tüm dünyaya yetirip gücünü
Görmezden gelir paylaştığı yerde ki beni

Gözlerim kapalı güne
Beklerim geceyi ben yine......