Gece Ve Ay Şiiri - Filiz Bülbül

“Saat sabahın beş’i,
Saat daha çok sabahın körü.
Emin’im bir sağa bir sola dönerek uyuyorsun şimdi, bir kaç saat sonra uyanacağını hesaba katmadan
Ben yeni uyandım, seninle uyanamadım..
Olsun.
Sen orada, o yatakta.
Ben burada, bu yatakta.
Nefesini tenimde hissedemediğim için kahroluyorum.
Dün gece yatarken hayalini kucakladım ve yanıma yatırdım, rüyama girdin.
Öptün dudaklarımı, tuttun ellerimi, gözlerime baktın.
Ve ben ilk kez dünyada barış olabileceğine inandım.
Ki ben, öfkenin ve umutsuzluğun çocuğuydum.
Çünkü çocukken küstüm dünya denen acımasız gezegene.
Ellerimi kırdılar, kimse tutamadı.
Kalbimi söküp aldılar benden, bir sandığa kilitlediler.
Kimse güldüğüme rastlamadı, fakat ağladığıma da tanıklık etmediler.
Onurlu bir çocuktum, biraz da gururlu..
Sonra sen çıktın bir yerlerden, kışın ortasında açan çiçek gibi.
Beni bu dünyada hayat olduğuna inandırdın.
Ellerimi hep tuttun, ve yanaklarımı hep öptün.
Sonrasında dünya vardı zaten.
O dünyada sen vardın, gece kadar karanlık saçların, ay kadar beyaz tenin vardı..
İşte belki de bu yüzden yanağımı her öpüşünde dudaklarımda çiçekler açtı.
Bu yüzden kalbimden gelen tüm kötü sözler, dudaklarımın arasından geçerken pisliğinden arındı..
Ömrümün en güzide armağanı; seni sevmek öyle güzel ki, derin nefes almak gibi.”