Gece ve Anka Olympus'da Şiiri - Utku Özbay

Bu sahilden…
El ayak çekildiği zaman
Dalgalar usanmaya başladığında…
Tokatladığı kayalıkları…

Bu sahilden
Gözler uzaklaştığı zaman
Martılar bağırışlarını daha bir arttırdığında…
Gagalarında…
Gümüş rengi bir uskumru!

Bu sahilde
Güneş ışınları vurmaya devam ederken
Denizin…
Saçlarını tararken
Usulca dökerken sinesine
Dalgalı saçlarını…

Bu sahilden…
Bu denizden…
Zümrüt rengi
Bir dalga,
Bir bulut yükselirken…

Cehennem ateşlerinden
Bir Anka kuşu yükseldi
O, kanatlarını çırparken…
Cehennem ateşleri
Damarlarına işler…
Sağa sola yayılır…
O ise meydan okurcasına
“ Küllerimden doğdum ben! ”

Bu sahilden
Çıplak ayaklarıyla
Gece geçer
Gecenin içinden…

Denizin dalga sesleri
Kulaklarındadır hâlâ
Dalgaların vurduğu
İsyancı kumların üstünden…
Geçmiştir çünkü…

Ayakları ıslanmış…
Ruhu, hafif lâl
Ve anlatamıyorlar
Ne Anka savuşturduğu “cehennemi”
Ne de çıplak ayaklı gece…
Geçtiği meşhur sahili

Yazıktır ki…
Hiç kimse duymuyor onları…
Görmüyor hiçbir göz…
Hiçbir nefes…
Çürümeye başlayan
Bu dayanılmaz çekici nefeslerini
Duymuyor…

Onlar da gecenin karanlığıyla birlikte
Tutuşuyorlar el ele
Birinin çıplak kalmış ayakları…
Diğerinin yanmış kanatları var…

Bir toz bulutuyla yükseliyorlar
Arşa doğru…
Kutsal Olympos’a belki!
Yol alıyorlar umutla…
Arkasından bakınan gözlere inat…