Gece Vasiyeti Şiiri - Emre Ozoran

Gece yazdım vasiyetimi, kimseye bırakmadım ruhumu;
Islak çoraplarımla yanıma aldım.

Kadehin içinde kırmızı şarap dansediyor, istenmese de alıveriyor insanın aklını gece yavaş Yavaş.
Ayaklarım büzüşüyor, toprak soğuk
Alkolün tadı yok dudaklarımda

Ayaklarım büzüştükçe özlüyorum, şöminenin alevine sarılmış yanıyorum
Saçlarım tutuşuyor sanki
Hiç üzülmeden eriyorum.

Taksinin içinde kıpırdaşan sarı ışığa dalıyorum
Daha önce bu sarılıkta bir ışık gördüm mü?

Ve hüzün taksimetrede her düşünceyle artıyor
Taksici bilmediğim bir dilde duymadığım sözleri büyük bir iştahla yiyor
Gözlerim yoruluyor yanaklarımdan.

İşte böyle ayaklarımı büzüştürdüğüm bir gecede yazdım vasiyetimi,
Gece vasiyeti
Sakladım herşeyimi herkesten
Ruhumu bırakmadım kimseye
Islak çoraplarımı özenle çıkardım
Katladım, büzüşen ayaklarımın yanına koydum sessiz
İlk defa sebebini bilmeden ağladım
Kendime yalan söyledim, son günlerde çok kolay başarıyordum,
Bir nefeslik hava çektim ciğerlerime, yandı ciğerlerim
İtiraf zamanı gelmişti
Kendimi, kendime mi anlatayım?
Nasıl?
Bak ayaklarım büzüşüyor? Yokluğun mu büzüştürüyor varlığın mı?
Kulaklarım kaşınıyor.
Gece henüz yaşamıyor içimizde.
Biz kim miyiz?
Ben.
Nasıl mı?