Gece uyuyordu Ben dısardayken

Gece uyuyordu ben disardayken
karanlikti,kör oldum
rüzgar kapinizda bekliyordu
siz uykudaydiniz,
y(c) oktunuz,
gördüm...

yol-yolcu bekliyordu bir tren
Midyad´ta istasyon yoktu...

Bütün ask(siz) larkavgadaydi
sehir uyuyordu,
su yürüyordu,
kosuyordum,
geldim...

Hamlet´i oynuyordu karanlikta bir cocuk
kise(ler) yoktu,
sehir kendini terk etmisti
bana bakiyor(du) yüzleriniz,
sustum...

Hic gelmeyen bir yarindi düslerim
ben tasidikca o agirlik oluyordu...

sende ter kokusunu seviyordum
teninden bir tad birakiyordu avuclarima,
kapisi ve penceresi olmayan bir ev yapmistin
duvarinda
bir resim olarak duruyordum,
yoktun...

Gece oyuyordu ben disardayken
sehir tenhaydi,
icimde bir dag büyüyordu
zerdest(i) bir atesin etrafinda
govende durmustu(nuz)
durdum...

(S) öz dilde kendisini
(y) aralayanbir sark(l) iydi
bir Dengbej´in sesinde tarih,
ekmeginde tuz,
(b) esiginde bereket´ti cocuklar,
dinledim...

Hayat kökünden cekilmis bir agacti
yüzümde toprak rengi bir aci kaldi...

Gece uyuyordu ben disardayken
(S) onsuz bir tarladan isiga yürüyordum
yol kemirgendi
ayaklarimi yitirdim,
bana ellerini ver,
ayaklarimi yurduma götür
anla,
oradayim...

WEZiR DEMiR