Gece Söyletir, Şiir Avare...

Aşk şeceresinin şaibeli bülbülüyüm,
Sıratım olsa yolunun sonu,
Cehenneme ulaşan...
Yüreğinin ateşi,
Ancak sıyamdaki duygularımın iftarlarına kafidir...

Göz bebeklerinde olabildiğince serab,
İdamı olsa ateşimin,
Söndürme Ya Rab!

Tiryakiyim efsunlu dertlerimin tuzağına,
Ben menekşenin isyanına ait bir muzdaribim.
Her dem sitem ile aldığım soluğumda,
Son nefesin vecdini gözlemekteyim...

Sabır, ummanın içinden kurtulmaya çalışır,
O bir nevi dertlerimin esiridir.
Kimi zaman sabır alır derdi üstüne,
Kimi zaman derdim sabra müvekkildir...

Ben fehmimi göklerin kitabında ararım,
Vecdim simsiyah toprağın sülbündedir.
Gece hor sesini beynime indirdikçe,
Tutmaz iken sol yanım,
Kötülüğün anası soyunmuş,
Yavrusunu emzirmektedir...
Ben selamet istemem,
Zalim olsun cihan bana.
Belki ahir zaman muştusu mazluma hediyedir..

Ahzanımın yıldızını uzanda tut elinle,
Belki fazlın kamaşır üşüyen gözlerinde.
Aç gönül kulağını kalbim daim figandadır,
Ne konuşur, ne susarım dilimin zimmetinde...

Teskin eyleme sakın coşan aşk tufanımı,
Testir kılsan ne gaye!
Aşkın nüması bir şiirle avare,
Ateş olsa gözlerin kendi yüreğine yare...