Gece, Soğuk Ve Ben. Şiiri - Arif Kurt

Gece, soğuk ve ayaz..
Bilirsin ses daha hızlı yayılır bu koşullarda
Duyuyorum, sokağın derin kuytusunda nefes alışlarını yalnızlığın
Arkamdaymış gibi hissettiğim, hırıltılı ve boğuk boğuk
Dönsem aniden, burun buruna geleceğimi sandığım
Bir gölge mi var orada..
Yan yatmış sokak lambasının ölgün ve çiğ sarı ışığının düşürdüğü..
Yok canım, kim bulunur ki bana çıkan sokakta gecenin bir yarısında..
Hırpani kumaştan perdemi örtüp gece ve soğuğa
Uzaklaşıyorum pencereden..
Perdeyi çektim çekmesine ama
Deliklerinden sızan huzmeler cümbüş yapıyor karşı duvarda nokta nokta
Oysa bu gece üçümüz baş başa oluruz diye düşünmüştüm; hayallerim, yalnızlığım ve ben
Yine baskın verdi bize bu huzmeler; süzülüp hırpani perdenin deliklerinden
Benim içim ne kadar doluysa odam da o kadar boş;
Bir masa, iki sandalye.. Bir de babadan kalan pikaplı eski radyo..
Derinden çektiğim oflarıma topal masamın tıkırtısı, gevşek sandalyemin gıcırtısı,
Bir de frekansı bir türlü tutturamadığım eski radyodan gelen cızırtılı nağmeler eşlik eder;
"Bilirsin karanlıktan da ürkerim çocuklar gibi
Işıkları hep yakarım bu korkudan"..
Yakacak bir ışığım yok ama bir şöminem olsun isterdim bak..
Sıcağı için değil ha! Yanlış anlama, ısıtamaz artık içimi hiç bir ateş..
Ama alevlerin dansını çok severim ben; tıpkı bakışlarım gibi titrek ve ürkek
Alev titrer, akıp gider yükseklere;
Gözlerim titrer, dalıp gider hayallere..