Gece Sesleri Şiiri - Ulvi Koçu

gurbet akşamında, yalnız gecede,
sadece turuncu bir ışık...
gözlerimin sonsuz karanlıktan
aydınlık çalmaya çıktığı,
derin şarkılarla kazdığım; o dipsiz kuyu,
o amansız kuyu,
o çaresiz, yitik kuyu;
artık üzerini aşkla örtüyor...

bu ölgün zaman, bu uzak çığlıklar
yitik aldanış vaktinde...
gün ışığı özlemleri, uyku sersemliği
çaresiz yüz çevirmeler
hepsi yenik büyüme derdinde,
sessizce yitip gitmekte...

aşındırılan sokakların köşebaşlarında,
sigara izmaritlerinin, tekrar tekrar yakılması
ve yalnızca örtük kuyuların açılması
ıssız yankılarla, terkedilmekle
ve ıslık çalmayı unutmuş bir çocuğun;
yüreğinde biriken gözyaşıyla sınırlıdır...

işte bu yüzdendir; gurbet akşamı...
gecenin, ışığa muhtaç bıraktığı,
sokak lambasının loş ışığıyla;
duvarları gezen,
sayfaları çizen adamın,
sonsuz düşleriyle, aşkı bulmasının;
utanma bilmeyen dile getirişidir...

ört üzerini sevda kuyusu / derin olur aşkın uykusu...