Gece, Şarap ve Mum Işığı...

Kör eden karanlığın içinde,
İçinden çıkılmaz karmaşalar,
Yıkımlar yaşayıp, düşünceler taşırken;
Geceden yanık kırmızı bir mumla yolumu bulmaya çalıştım.
O kadar parlak bir ışığı vardı ki,
Bu sefer de ışığından göremez oldum.
Gerçekler önümde gün gibi ortadayken,
Ben onları hep arar oldum.
Sonra sonra mum ışığı parlaklığını kaybetmeye başladığında,
Herşey netleşti ve ben farkettim ki büyük bir boşluğun içindeyim.
Mum giderek uzaklaştı,
Gölgesi kaldı üzerimde.
Kalbimde hayaleti dolaşmaya başladı ve hiç bırakmadı,
Hep peşimden geldi.
Yüzleşmeye çalıştım;
Ama kalbim sıkıştı,
Yapamadım.
Hiç korkmadım.
Yanımdaydı hep, içimde...
Yine de uzaktan gülümsedi.
Ne uzaklaştırabildim, ne de yanına gidebildim.

Bazı geceler,
Kıpkırmızı birkaç kadeh şarap geceme eşlik ederken,
Onunla sohbet ettim,
Ona sayfalar dolusu mektuplar yazdım,
Cevabının gelmeyeceğini bile bile...

O, benim onu terkettiğimi düşündü hep.
Oysa ben onu hiç terketmedim.
Ama hep hayalet oldu hayatımda,
Peşimde bir gölge.
Hayatımda yol gösterici oldu sevgisi,
Paylaşımları... tartışmalarımız...
Benim hep sustuğum tartışmalarımız...

Gün geldi,
Hayaleti bir beden buldu ve karşıma dikildi.
Şaşırdım...
Gerçek değildi sanki...
Ama karşımda duruyordu işte.
Bir yanılsama mıydı sadece gördüğüm...?
Neyse neydi, umurumda değildi.
İçim rahattı, mutluydum.
O vardı, peşinde de gölgesi...
Ben onu görüyor, gölgesini hissediyordum.
Gölgesi benim değildi, benimle değildi.

Ayaklarım yere basmaya başladı sonunda,
Sonunda boşluktan sıyrıldım.
Bedenlenmiş hayalet sevgilimle birlikteydim.