Gece Şairi Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Ben gece şairi,
Geceler anlar beni,
Karanlık zifiri çaylar gibi,
Beni onlar anlar,
Ben anlarım geceleri,
Gelmişi geçmişi
Hem beni, hem herkesi.

Bedenim yakarken i nefesi,
Hatalarım canavarlaşır geceleri,
Elinde demirden balyozlar,
Çelikten namlularında mermiler,
Esir almış geceler, kâinatın hâkimi,
Kimi gün bir mezar sorgusu,
Sorar durur gaddar bir yargıç gibi,
Teker teker yargılar emelleri.

Gaflet uykusunda olsa da alem,
Bütün yüküyle taşımaktadır,
Demir rayların üstünde,
İçi yangın yeri lokomatifler,
Katar katar geçmektedir içimden,
Yüklenmiş sırtına sevgileri kaderleri,
Her gün birkaç noksanıyla dönerken dünya,
Okyanusta kulaç atan bitmiş bir mülteci gibi,
Çaresizliğimde yaşadığın gün,
İnsanlık nedir anlarım geceleri.

Çok uzaklardan gelir bazan kadın çığlıkları,
Bazen yakınındadır,
Hastaların inlemeleri,
Dondurmaya ne kadar çalışsan boş,
Yine güneşe hazırlanmaktadır,
Bedenimin hücreleri,
Otlar boy atacaktır yine arsız,
Bir gece evvelini hiç yaşamamış gibi.

Kaç defa haykırdım;
“Geri verin hücreleri, geri verin eskimiş hücrelerimi”,
Karanlık ceviz ağaçlarına vurdu beynimi,
Çınarlara çarptırdı,
Dikenler kana boyadı bedenimi,
Sığınacak vadi bilirim yine de geceleri.

Hayatı gündüzler mi yaşatır?
Yoksa sonsuzluğun habercisi,
Hem yokluğun, hem aczin, hem derdin, hem aşkın geceleri.
Ben çözmedim yeminler olsun geceleri,
Atmadım yemin olsun kördüğümleri,
Ben yapmadım vallahi çıkmaz sokakları,
Kazmadım kuyuları, deşmedim hazineleri,
Sevgiliden nazlı, ölümden sinsi,
Varlığımdan yokluğumdan kudretli geceleri.

Belki bir ihtiyarın yakarışıydı,
Belki bir bebeğin annesini emmesi,
Yaralı bir askerin kelimeyi şehadeti
Vurulmuş bir bebeğin narin bedeni,
Belki besmelesiydi bir sultanın uykusuz gecesi,
Nöbette askerin üşüyen elleri soğuk namluda,
Gece ısıtıyordu şerefli sabahların muştusuyla,
Atların ve köpeklerin sahibine aşkları gibi.
Firavunun sarayından bir sepet suya düşer belki.

Bekle dur, ketum, mağrur, muktedir geceleri.